To będzie wpis bez przepisów, za to z pewnymi przemyśleniami.

Żyjemy w takich dziwnych czasach, że ludzie wiecznie gdzieś się spieszą. Ciężko znaleźć czas, żeby spotkać się z rodziną, ze znajomymi, z przyjaciółmi. Ile razy słyszałam różne wymówki w stylu nie mogę się z tobą zobaczyć bo to, bo tamto, bo późno, bo daleko, bo boli mnie głowa, bo mam wizytę u dentysty, bo mam zielone skarpetki, a na zewnątrz jest 15 stopni i nie świeci słońce. Czasem jest mi przykro, przeważnie staram się być wyrozumiała, bo sama też nie zawsze gotowa jestem stawić się na każde wezwanie. Wiadomo, życie. Wiadomo, bywa i tak.

A jednak potrafię wsiąść w busa i przejechać 200km tylko po to, żeby zjeść obiad z przyjaciółmi. I nie jest to dla mnie żadne wyrzeczenie, żaden problem. Liczą się przede wszystkim ludzie i gest, i to jak dobrze czuję się w towarzystwie niektórych osób. Tak dobrze, że nie zamieniłabym tego na nic innego.

Życzę wam, żebyście wy również pamiętali o swoich bliskich i nie zaniedbywali ich. Naprawdę nie trzeba wiele by sprawić komuś przyjemność.

A tak wyglądał nasz obiad.

hummus

guacamole z zielonego groszku

podpłomyki

trochę więcej hummusu

i suszone pomidory

podpiekane ziemniaki

dziewczyny zrobiły też same makaron i do tego fajne sosy (szczególnie brokułowy z mlekiem kokosowym i szpinakiem), ale zapomniałam zrobić zdjęcia :(

a na deser moje pierwsze (nie do końca udane) podejście do wegańskiej karpatki

i pojedzone

Love!

7 osób lubi ten wpis.